Nic nie dzieje się przypadkiem

  Zaniemówiłam. Marcin oświadczył się Pauli. Nie długo będą małżeństwem. Ja już nie mam u niego żadnych szans. Paula ma jednak szczęście. Będą już razem do końca swych dni. Wytrzymam to? Raczej nie...
-Powiedz coś!- kazała mi Julka
-Wyprowadzę się po wakacjach- oznajmiła. Mój pomysł pojawił się teraz.
-Co? Ale dlaczego?
-Nie wytrzymam tego jak Paula z Marcinem będą się całować Mam słabe nerwy.
-Pomogę Ci
-Wyprowadzę się!
-Ale gdzie?
-Jeszcze nie wiem
-Proszę Cię! Nie rób tego.. Tu masz przyjaciół, a tam będfziesz zaczynać wszystko od nowa.
-Powiem Ci tak: W KOMPUTERZE JEST CZASAMI ODŚWIEŻ, BO WIESZ ŻE TA STRONA SIĘ ZACIĘŁA. KLIKASZ I ZACZYNASZ OD NOWA. W ŻYCIU JEST TEŻ TAKA OPCJA :ODŚWIEŻ" MUSZĘ WIĘC TERAZ TO ZROBIĆ. WIEM, ŻE TAK DALEJ JUŻ NIE DAM RADY. MUSZĘ ZACZĄĆ WSZYSTKO OD NOWA. TAK BĘDZIE DLA MNIE NAJLEPIEJ.

-Zostawisz to wszystko?
-Tak, muszę to zrobić.
-Nic nie musisz! Daj sobię szansę.
-To będzie trudne. 
-Posłuchaj kurwa! Zdenerwowałaś teraz mnie! Cały czas marudzisz! NIE POZWÓL, ABY JAKIŚ CHAM CI ZNISZCZYŁ CI CAŁE ŻYCIE!! BO CIĘ NIE KOCHA! TO NIE ZNACZY, ŻE CAŁY ŚWIAT jest przeciwko Tobię. Wiem, że Ci bardzo trudno, bo twoja najlepsza przyjaciółka jest z chłopakiem, którego kochasz najbardziej na świecie. Z jednym chłopakiem Ci się nie udało, to nie znaczy, że z innymi Ci nie wyjdzie! Zrozum!
-Julka?
-Co?
-Dzięki?
-Nie to ja przepraszam.. uniosłam się!
-Tego potrzebowałam! Zostaję, nie wyprowadzaj się! 
-Noi o to mi chodziło! Jakoś sobie poradzimy we dwie! Dobrze będzie! Pomogę Ci znaleźć jakiegoś chłopaka!
-Dzięki za pocieszenie. Trzymam Cię za słowo!
-Oki!
-To wracając do tematu wycieczki to wszyscy jadą ?
-Tak wszyscy no oprócz Pauli i Marcina.
-Za Paulą i za Marcinem nikt nie będzie płakał. A mam do Ciebie jeszcze jedną prośbę!
-No jaką?
-Dałabyś te wszystkie kartki tym którzy jaką?
-No pewnie!
-Dzięki
-To ja idę!

     I Julka wyszła Ja postanowiłam się już zacząć pakować na weekend. Wyjęłam dużą fioletową walizkę na kółkach. Rozsunęłam ją i zaczęłam się pakować.


                   Pakowanie zajęło mi dużo czasu. Zbliżał się już wieczór. Julka dopiero teraz zaczęła się pakować. Ja już nie miałam nic do roboty, więc postanowiłam się trochę zrelaksować. Zrobiłam sobię kawę i wyszłam na balkon. Właściwie to już był wieczór. Słońce dawno schowało się. Świeciły już nawet pierwsze gwiazdy.  Niebo przybrało kolor żółto-czerwono- różowo-niebieski. Było pięknie! teraz gdy tak nie miałam co ze sobą zrobić, wróciły mi poraz kolejny te wszystkie myśli dotyczące Marcina i Pauli. Chciałam przestać o tym myśleć, ale jakoś  nie potrafiłam. Ja i tak już niczego nie zmienię. ja już nic nie mogę zrobić. Teraz zostało mi tylko patrzeć jak Paula i Marcin są ze sobą. Właściwie też kiedyś miałam szansę na bycie z Marcinem, ale oczywiście musiałam to spieprzyć, jak wszystko zresztą. Nic nigdy nie robię porządnie. Zawsze muszę zrobić coś nie tak.  To mnie najbardziej wkurwiało, a jakby jeszcze tego było mało, to jeszcze nie umiałam temu zaprzestać. Masakra.. Teraz sobie tak bezczynnie siedziałam na jednym z krakowskich balkonów. Patrzyłam na Tatry, na ulice pełne ludzi. Na niebo, na które patrzy teraz poewnie wiele ludzi. Zapewne część z nich to są marzyciele. Każdy gdzieś się śpieszył, nie zauważając ile po drodze mija wspaniałych szans i okazji. Samochody szybko jechały. W okół panował hałas. To właśnie był Kraków. Może i powiecie, że coś jest ze mną nie tak, ale kocham te hałas. Kocham Kraków. Ci wszyscy ludzie co mnie otaczają to moi przyjaciele. Codziennie w Krakowie wstaję, żyję i zasypiam. Codziennie tu żyję...



    Wracając do tematu Marcina.. to  najlepsze jest to, że sama pomogłam Marcinowi, aby był z Paulą, więc mogę też siebie za to obwinić. Tak... to była niestety twoja wina. Teraz jakoś mi tak dziwnie... Wracają wszystkie chwile, które spędziłam z Marcinem. dużo ich było. Moje marzenia z nim, spełniły się, ale w roli Pauli. To ona wstąpiła no moje miejsce... Mam nadzieję, że coś się zmieni na tej wycieczce..






                       NIE WIEDZIAŁAM JAK BARDZO TA WYCIECZKA ZMIENI MOJE ŻYCIE. NA ZAWSZE